3 sierpnia 2021

«Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!» A On rzekł: «Przyjdź!» Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie, podszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!»

 

Miotają nami fale katastrof i wojen, zaczynamy tonąć, gubić się i plątać w własnych pomysłach na życie. To wszystko, co widzimy, co nauka bada i w co coraz głębiej wnika odnajdując coraz nowe szczegóły ciągle nam nie wystarcza by opanować sytuację. A gdy nam mówią o Bogu, to ciągle wyglądamy nowych dowodów, pytamy Boże, czy Ty jesteś, czy Ty naprawdę istniejesz?

 

Zdaje się, że ludzkość tonie. A co, gdyby tak jak tonący Piotr zawołać Panie, ratuj! Jezus przecież natychmiast wyciągnął ku niemu rękę. Tylko jak Piotr tak też my musimy tę rękę uchwycić, a tą ręką są np. wielikrotne nawoływania papieży o sprawiedliwość społeczną, o etykę w życiu i polityce, o uszanowaniu pojęcia prawdy, dobra i zła, anie traktowanie wszystkiego w kategoriach subiektywnych.

 

O Krzyżu jako drodze dla świata zalęknionego o przyszłość, pięknie pisze Norwid w wierszu Krzyż i dziecko:

- Ojcze mój! Twa łódź

Wprost na most płynie -

Maszt uderzy!...wróć...

Lub wszystko zginie.   

Patrz! Jaki tam krzyż,

Krzyż niebezpieczny -

Maszt się niesie wzwyż,

Most mu poprzeczny -

- Synku! Trwogi zbądź:

To znak - zbawienia;

Płyńmy! Bądź co bądź -

Patrz, jak? Się zmienia...

 Oto - wszerz i wzwyż

Wszystko - toż samo.

                      - Gdzie się podział krzyż?

- Stał się nam bramą.